شاعر می‌گوید:

نفسی التی تملک الأشیاء ذاهبة      فکیف أبکی علی شئ إذا ذهبا

«خودم که صاحب چیزها هستم، از بین می‌روم؛ پس چگونه به خاطر از دست دادن چیزی گریه کنم»؟

 دنیا با تمام طلا، نقره، مقام ها، کاخ ها و قصرهایش، ارزش یک قطره اشک را ندارد. در سنن امام ترمذی از پیامبر -صلی الله علیه وسلم- روایت شده که فرموده است: «الدنیا ملعونةٌ، ملعونٌ ما فیها إلا ذکْر اللهِ، وما والاه، وعالماً ومتعلَّماً؛ دنیا و آن چه که در دنیا است، ملعون هستند به جز ذکر خدا و آن چه که به آن نزدیک و شبیه است و دانشمند و دانش‌آموز»

متاع و دارایی های دنیا، فقط امانت هایی هستند که مدتی در اختیار ما می‌باشند. لبید، می‌گوید:

وما المالُ والأهلون إلا ودِیعةٌ      ولابدَّ یوماً أنْ تُردَّ الودائعُ

«مال و خانواده، امانت هایی بیش نیستند و امانت ها باید روزی برگردانده شوند»

ثروت های هنگفت، املاک و ماشین ها، یک لحظه هم زمان مرگ انسان را به تاخیر نمی‌اندازند. حاتم طایی می‌گوید:

لعَمْرُکَ ما یُغنی الثَّراءُ عن الفتى        إذا حشرجتْ یوماً وضاق بها الصَّدْرُ

«سوگند می‌خورم آن گاه که مرگ فرا می‌رسد و نفس به آخر می‌آید، ثروت و دارایی، برای انسان هیچ کاری نمی‌کند»

 حکما گفته‌اند: به هر چیزی ارزش و جایگاه معقول آن را بده؛ دنیا و آن چه در آن است، ارزش مومن را ندارد؛ «وَمَا هَذِهِ الْحَیَاةُ الدُّنْیَا إِلَّا لَهْوٌ وَلَعِبٌ» (عنکبوت:64) «و زندگانی دنیا، سرگرمی و بازیچه‌ای بیش نیست»

 حسن بصری می‌گوید: هیچ چیزی جز بهشت را ارزش و بهای خود مدان؛ وجود مومن، گران بهاست، اما برخی آن را ارزان می‌فروشند. کسانی که به خاطر از دست دادن دارایی، نابودی خانه و آتش گرفتن اتومبیل خود بی‌صبری می‌کنند و بر عکس، به خاطر نقص ایمان و گناهان و کوتاهی‌های خود در عبادت پروردگار، تاسف نمی‌خورند، خواهند دانست که آن ها به اندازه نوحه و گریه‌ای که برای دنیا سر داده و به خاطر گناهان تاسف نخورده‌اند، در اشتباه بوده و کار نابجایی کرده‌اند؛ چراکه قضیه، قضیه ارزش ها، جایگاه ها و مسئولیت‌هاست. «إِنَّ هَؤُلَاءِ یُحِبُّونَ الْعَاجِلَةَ وَیَذَرُونَ وَرَاءَهُمْ یَوْمًا ثَقِیلًا» (انسان:27) «بی‌گمان این ها، دنیا را دوست دارند و روز دشوار و سخت (آخرت) را ترک می‌کنند»

 محبت واقعی

 از دوستان خدا باش تا خوشبخت شوی؛ خوشبخت‌ترین مردم، کسی است که بالاترین هدف خود را محبت خداوند قرار داده است. چه زیبا می‌فرماید: «یُحِبُّهُمْ وَیُحِبُّونَهُ» (مائده:54) «خدا، آن ها را دوست می‌دارد و آن ها، خداوند را دوست می‌دارند». یکی از مفسرین می‌گوید: این که می‌گوید: آن ها، خدا را دوست می‌دارند، عجیب نیست؛ بلکه عجیب، این است که می‌گوید: او، آن ها را دوست می‌دارد. خداوند، ذاتی است که به بندگانش روزی می‌دهد، آنان را سرپرستی می‌نماید و سپس آن ها را دوست می‌دارد؛ «قُلْ إِنْ کُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُونِی یُحْبِبْکُمُ اللَّهُ» (آل عمران:34) «بگو: اگر شما خدا را دوست دارید، پس از من پیروی کنید تا خدا، شما را دوست بدارد»

 به برترین خصوصیت علی بن ابی طالب -رضی الله عنه- بنگر؛ همان خصوصیتی که هم چون تاجی بر سر او می‌درخشد؛ منظورم فرموده پیامبر -صلّی الله علیه وسلم- در مورد او می‌باشد که: «او، مردی است که خدا و پیامبرش را دوست دارد و خدا و پیامبرش نیز او را دوست دارند»

یکی از اصحاب «قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ» را دوست داشت و از این‌رو در هر رکعت نماز همین سوره را می‌خواند و آن را تکرار می‌نمود و دلش را با این سوره زنده می‌کرد. پیامبر-صلّی الله علیه وسلّم- به او فرمود: « حبُّک إیَّاها أدْخَلَکَ الجَنَّةَ؛ محبتت با این سوره، تو را وارد بهشت می‌کند»

چه زیباست دو بیت شعری که در گذشته در شرح حال یکی از علما می‌خواندم:

إذا کان حـب الهائمین من الوری         بلیـلی و سلمـی اللـب و العـقـلا

فمـاذا عسی أن یفعل الهائم الذی       سری قلبه شوقاً إلی العالم الأعلی

«وقتی محبت و عشق به لیلی و سلمی، عقل عاشقان سرگشته آن ها را سلب می‌نماید، پس فردی که قلبش، مشتاق ملکوت اعلی است، چگونه خواهد بود»؟

 «وَقَالَتِ الْیَهُودُ وَالنَّصَارَى نَحْنُ أَبْنَاءُ اللَّهِ وَأَحِبَّاؤُهُ قُلْ فَلِمَ یُعَذِّبُکُمْ بِذُنُوبِکُمْ» (مائده:18)«یهودیان و نصاری، گفتند: ما، پسران و دوستان خدا هستیم؛ بگو: پس چرا شما را به خاطر گناهانتان عذاب می‌دهد»؟

عشق به یک زن، مجنون لیلی را کشت و قارون را محبت مال و دارایی، هلاک کرد و فرعون را محبت مقام، نابود نمود؛ اما حمزه و حنظله به خاطر محبت خدا و پیامبرش، کشته شدند؛ به راستی که چه تفاوت زیادی با هم دارند!

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: